بچه ها از والدین چه می خواهند

والدین امروز، فرزندان دیروز هستند و فرزندان امروز والدین فردا. آنچه امروز در جامعه و بین والدین مشاهده مي‌شود، این است که خیل کثیری از افراد از روش‌های فرزند‌پروری والدین خود رضایت کاملی نداشته و تمایل دارند فرزند خود را به‌گونه‌ای دیگر و بهتر از خود تربیت کنند.

در حالی که آنها هیچ آموزشی در ارتباط به شیوه‌‌های فرزند‌پروری ندیده‌اند و مواردی را که فکر می‌کنند از نظر خودشان درست و بهتر است را برای فرزندانشان عملی می‌کنند و چنانچه نتیجه دلخواه خود را نگرفتند، سراغ امتحان‌کردن روش دیگری می‌روند و به عبارتی از طریق سعی و خطا در حال تربیت‌کردن فرزندان خود هستند؛ این در صورتی است که در جامعه امروزی برای اینکه اجازه داشته باشی رانندگی کنی، باید آموزش‌ها ویژه‌ای ببینی و در آزمون رانندگی شرکت کنی و در صورت کسب نمره کافی اجازه رانندگی خواهی داشت؛ اما برای مهم‌ترین و سخت‌ترین کارها که تعلیم و تربیت فرزندان است، هیچ آموزش و شرایطی در نظر گرفته نشده است.

برای مثال فردی را در نظر بگیرید که امروز یک والد است. آن شخص برای تربیت فرزند خود از چند شیوه استفاده می‌کند؛ یک اینکه چنانچه خود را فردی موفق بداند، به روشی که خود تربیت شده پایبند خواهد بود و سعی می‌کند تمام کارهایی را که والدینش برای تربیت او در نظر گرفته‌اند، برای فرزند خود در نظر بگیرد؛ فارغ از این موضوع که برخی از رفتارها با توجه به شرایطی محیطی، زمانی، مکانی و... اثرپذیر هستند و چنانچه یکی از عوامل تغییر کند، اثرپذیری آن رفتار نیز تغییر خواهد کرد و در این موضوع چیزی که در تغییر آن شکی نیست، عنصر زمان است؛ یعنی بین والد و فرزند تغییر نسلی صورت گرفته و قاعدتا نسل‌ها مختلف، متفاوت هستند.

مورد دیگر که در نظر گرفته نمی‌شود، توجه به این موضوع است که در بعضی مواقع تصمیم‌های اشتباه منجر به نتایج درست می‌شود، ولی تعمیم‌دادن آن کار درستی نیست و احتمال اینکه در این شرایط نتایج نادرستی رخ بدهد، بسیار بالاتر است.

حالت دیگر در شرایطی است که والد منتقد شیوه‌های تربیتی والدین خود است و به عبارتی هیچ‌گونه رضایتی از شیوه تربیتی والدین خود ندارد. در این شرایط والد غالبا سعی می‌کند هرچه را که والدینش در مسیر تربیتی او به کار برده‌اند، انجام ندهد و برعکس آن را انجام بدهد؛ یعنی اگر والدینی سختگیر داشته سعی می‌کند در هیچ شرایطی نسبت به فرزند خود سختگیر نباشد و همیشه سهل‌گیر باشد یا اگر اجازه نداشته که هیچ‌گونه اظهارنظری داشته باشد، به فرزند خود اجازه می‌دهد در هر چیزی اظهارنظر بکند و به این ضرب‌المثل هم استناد می‌کنند که ادب از که آموختی از بی‌ادبان.

امروزه در بعضی از مواقع از دوران فرزندپروری به‌عنوان یک بحران در زندگی یاد می‌شود؛ چراکه برخی از تحقیقات نشان داده است زوج‌هایی که فرزند دارند نسبت به زوج‌هایی که فرزند ندارند دارای استرس بیشتری هستند و رضایت آنها از زندگی متأهلی کمتر است. همچنین نقش والدین و فرزندان نسبت به گذشته تغییر کرده است؛ به‌گونه‌ای که فرزندان که در گذشته به‌عنوان نیروی کار محسوب می‌شدند و در خدمت والدین بودند، امروزه دیگر نیروی اقتصادی به شمار نمی‌روند. امروزه با تغییر نگرش و برخورد با کودکان والدین به‌طور کامل در خدمت فرزندان هستند و سعی می‌کنند تمام امکانات و شرایط را برای آنها مهیا کنند. در این شرایط والدین موفق شدن فرزندانشان را وظیفه اصلی خود دانسته و با انجام هر کاری سعی می‌کنند آن موفقیتی که مدنظر خودشان است را به فرزندانشان دیکته کنند.

این طرز فکر منجر به روشی از تربیت به‌عنوان تربیت چک‌لیستی شده است که در آن بدون توجه به نیازها، علایق، خواسته‌ها و آرزوهای فرزند والدین یک چک‌لیستی از فعالیت‌ها را برای انجام دادن جلوی فرزندشان قرار می‌دهند و به این امید که آنها به موفقیت برسند تمام سعی خود را می‌کنند که فرزندانشان طبق آن عمل کنند. بر این اساس لازم است تا والدین با نقش خود به‌عنوان پدر و مادر و جایگاه خود در مسیر موفقیت فرزندانشان آگاه شوند و اینکه بدانند که بچه‌ها چگونه رفتارکردن را یاد می‌گیرند و چطور الگوی مناسبی برای فرزندانشان باشند.

همچنین ضروری است تا با مهارت‌های جدید فرزندپروری آشنا شوند تا بتوانند فرزندانشان را برای یک زندگی موفق آماده کنند.

امروزه والدین تلاش می‌کنند نیازهای مادی و جسمانی فرزندانشان را تأمین کنند. آنها فرزندان خود را دوست دارند، بااین‌حال نمی‌دانند با مسائل روزمره‌ای که تعلیم و تربیت فرزندانشان بر سر راهشان قرار داده است، چگونه برخورد کنند و حتی نمی‌دانند در مقابل نیازهای روزافزون عاطفی، روان‌شناختی و معنوی فرزندانشان چگونه واکنشی مناسب نشان دهند.

بنابراین، برای رفتار غلط والدین با فرزندان دو دلیل وجود دارد: از یک‌سو نمی‌دانند بین روش‌های قدیمی که با اقتدار پدر همراه بوده‌اند و روش‌های جدید تعلیم و تربیت چگونه تعادل برقرار کنند و از سوی دیگر، نمی‌دانند حضور هوشیارانه والدین در کنار فرزندان چگونه باید باشد.